Å force på altfor dårlige kort- eller det å overmelde korta sine, se det lille ekstra som ikke finnes, er av de vanligste feilene blant urutinerte spillere. Ofte kaller man det juniorbridge, fordi meldingene er ambisiøse og gjerne gir spektakulære scorer. Man vil så gjerne være med i dansen, og når korta er ekstra gode så er det begredelig av makker å bare sitte der med grønnlappen. Men hvordan vil du framstå ovenfor din makker; stødig og rolig, eller litt ute av kontroll?
For egen del satt jeg i siste spillet denne tirsdagen med følgende kort:
Jeg sitter i andrehånd, og motspilleren til høyre for meg melder 1 ruter. Jeg har verdens mest opplagte åpningsdobling; Kort i den meldte fargen, åpen for alle umeldte farger. 4-4 i major gjør dette enda bedre. Motparten på venstre side av meg høyner til 2 ruter, en veldig god melding (støtt med støtte, og stjel melderom fra motparten). Makker passer (og dette ville han ikke gjort med 8-11p), og det går pass til meg. Med såpass fordeling og honnørstyrke synes jeg selv jeg har til nok en dobling. Fortsatt er dette en uttaksdobling, og ikke for straff. I denne posisjonen venter jeg ikke at makker skal kunne straffe 2 ruter, men jeg har god tro på at vi skal finne tilpass i en eller annen farge. Så jeg dobler, pass, og makker sier 2 hjerter, tvungen. 3 ruter, og det er da alarmen skal gå hos meg. Men akk, for sent.
Jeg har falt pladask for min egen hånd, og synes det glitrer i både det ene og det andre, og jeg "forcer på alt for dårlige kort", og gjør en slags invitt med 3 hjerter. "Det skal jo så lite til!!".
Makker, stakkar, satt med 3 små poeng, og 3-3-4-3-fordeling, og valgte blant alle onder å melde av hjerter, for der hadde han tross alt både tiern og dama. To bet senere har jeg ikke annet å si til makker enn "Beklager".
Neste gang kommer jeg med is i magen.
Jo-Gaute