"En åpning skal alltid være i orden, og det i som utenfor faresonen, i første som i annen, tredje og fjerdehånd. Jo mindre De kan, dess mer omhyggelig må De være med å følge denne regel. I tvilstilfeller skal De huske at makkers svar i ny farge er krav (til Dem!) for en runde, så De må aldri åpne uten å kunne ta imot et hvilket som helst svar fra den andre siden av bordet. Sett aldri i gang meldingene uten at de kan melde igjen."
Det å delta i meldingsforløpet, og ha kort til mer enn å passe er utvilsomt mer moro, enn når du spill etter spill legger den grønne passlappen på bordet. Man har mer kontroll når man kan melde litt, og spilleføring er både lettere og ofte mer morsomt enn motspill. I spilleføring slipper man å ta hensyn til makkers påkast, man er sin egen herre (eller frue). Allikevel er det unektelig slik at du statistisk gjennom en kveld er spillefører en fjerdedel av spillene, blindemann en annen fjerdedel, mens du halvparten av gangene er motspiller. Så å passe og "tape" meldingsforløp til motparten er det vanligste i bridge.
Sist tirsdag var det opptil 4 spill hvor det ble meldt pass rundt ved flere bord. Men ingen av spillene ble meldt pass ved alle bord. Noen fant alltids det lille ekstra for å kunne åpne, og da bærer det avsted. Min makker og jeg holdt oss klokelig på passlappen 3 av disse gangene, og da gikk det i pluss. En gang ble fristelsen for stor, og da gikk det i minus. Og spørsmålet ble, og vil nok for alltid være; Når skal man åpne, og når skal man la være?
I Norge vurderer de fleste korta sine ved hjelp av en honnørpoeng- utregning der esset er 4 hp, kongen 3 osv. Og ved 12 slike hp skal man etter standarde norske systemer på ett eller annet vis åpne. I tillegg regner man trumfpoeng og legger til (ved dobbelton, singel og renons). Honnørpoeng er langt fra en vitenskapelig metode, og har en rekke mangler. Jo mer dreven man blir, jo mer innser man at man må se korta enda mer i helhet før man vurderer kortas styrke.
Det kan være lurt å se på stikkpotensialet i hånda di. Langfarger gjør seg ofte god i trumfkontrakter, og kan vurderes opp, men når du ikke finner tilpass hos makker så mister disse potensiale. Fordelingshender (ofte med to langfarger), er også type hender som vurderes utover bare honnørpoeng.
Selv med 12 poeng er det ikke alltid man skal åpne; med jevn fordeling og få konger og ess egner disse type hender seg like godt til motspill.
Det finnes en rekke "fingerregler" for når man kan åpne, selv med honnørsvake hender. En av disse er 20-regelen. Du regner honnørpoeng og lengden på dine to lengste farger tilsammen, og får du mer enn 20, så er hånda di god nok for å åpne. Dette gjelder helst når din lengste farge er av høyere valør enn din neste lengst (5kort hjerter og 4kort ruter, f. eks., mens motsatt gir ett gjenmeldingsproblem). Her skal man ikke regne trumfpoeng, bare honnørpoeng.
I fjerde hånd har man også 15-regelen. Går det pass rundt til deg i 4. hånd, så skal man før man begynner å melde huske at honnørpoengene nok ligger jevnt fordelt rundt bordet, og det er utvilsomt da en fordel å finne tilpass i spar, fordi man da kan være med å konkurrere om sluttkontrakta på et lavest mulig trinn. Derfor, i fjerde hånd: Hvis din samlede honnørstyrke og antall spar tilsammen blir mer enn 15, da kan du åpne. Ellers kan det ofte lønne seg å passe ut, også om du har 12-13 hp (men ikke kan oppfylle 15-regelen).
Til slutt: Kjenn din egen begrensning! Uerfarne spillere tjener på å være mer tilbakeholden enn mer erfarne. Som spillefører vil en uerfaren spiller best føre kortene med en 8-korts trumftilpasning, mens en mer erfaren også kan håndtere "nødløsninger" som 3-4 eller 5-2-tilpasninger (eller 5-1...).
Jo-Gaute